Önce duyguları üşüdü,
Sonra gözleri küstü,
Elimi tutuşları ruhsuzlaştı,
Dudakları dargınlaştı,
Ayrılık hissi zihnine kök saldı,
Artık arkadaş da kalamazdı,
Tutkusunda sevgisi kadar, kini de vardı.
Bulup, kendince bir gerekçe,
İkna etti yüreğini,
Gitmeye karar verince,
Ansızın koyup gitti.

Aslında ansızın değil,
Aylar önce yitirdi gülüşlerini,
Sonra bakışlarındaki şefkati gitti,
Telefonları seyrekleşti,
Mevsim kışa dönerken,
O, kaygı mevsimine girmişti.
Ona yeterince zaman ayıramadım,
Zaman onu benden ayırdı,
O da zaten gitmeye hazırdı,
Belliydi bırakıp gideceği.

Dipteydi, dağılmıştı,
“Mevsimsel bir depresyondur.”
Diyenlere inandım,
Zamanla geçer sandım,
Sağduyum kaybolmuş,
Aklım tutulmuştu,
Böyle olacağını anlayamadım,
Niyetinin farkına varamadım.
Gönlümden uğurlanmadan,
Hikâyemizi tamamlamadan,
Ansızın koyup gitti.

Yokluğu yaman bir mahrumiyet,
Günler kedere,
Aylar efkara,
Yıllar acıya ayarlı.
Gözler kör,
Yürek hasarlı,
Gönül yaralı.
Tecrübeler duygulara anlayışsız,
Akıl çok bilmiş tavrıyla saygısız,
Gitti aydınlığım, geldi yalnızlığım.
Sonunda, ondan yadigâr elde ne kaldı?
Ayrılığın mazoşist tadı.

Ansızın koyup gitti,
Şeytanlar ayakta alkışladı gidişini.
Can evimden vurdu beni,
Güya, beni deli deli severdi,
Giderken beni götürmedi,
Onunla gittiğimi fark edemedi.
Diliyle, “Bitti,” dese de,
Bitmedi,
Sevgisini tüketemeden,
İçindeki “bizi” bitiremeden,
Güneş ayrılığa batarken,
Ansızın koyup gitti.