Günlerce, ayrılığın yaman gerçeğine,
Kendimi hazırladım da,
Sana mahrumiyeti,
Hasretin zalim falakasını,
Darbenin sıcaklığı geçtikten sonrasını,
Acıya bulanık sancıları,
Kalp ağrısını,
Hesaba katmadım.

Hiç kimse bu yüreği,
Böylesine öksüz koymadı,
Bu şekilde mahzun bırakmadı,
Severek ayrılan da,
Arkadaşça vedalaşan da,
Tartışarak terk eden de,
Hiçbiri böylesine üzmedi,
Senin gibi acıya salıvermedi,

Gittiğinden beri,
Kendime karşı gizli bir düşmanlık,
Tövbekâr bir pişmanlık,
Dargın bir unutkanlık
Kaldı gönlümde.

Neşem yok,
Kederliyim çok,
Yüreğim yırtık,
Gururum kırık.

Pişmanlığım, zincirini kopartmış
Kuduz bir köpek gibi,
Isırır durur içimi,
Yepyeni ahlar bilenir,
Hatırladıkça olup biteni.

Kendime sorduğum, bu kaçıncı soru?
Söyleyecek misin doğruyu?
Ben mi “Git!” dedim?
Sen mi terk ettin?

İtiraf ediyorum;
Zamanında aksini söylerdim ama,
Benim seni sevdiğimden,
Senin beni daha fazla sevdiğine,
Orantısız bir aşkla sevdiğine inanıyordum.

Keşke, ayrılacak kadar çok sevmeseydin,
Keşke, “Her aşkın kaderinde ayrılık vardır,”
“Ayrılık da sevdadandır” şiirlerine
Kaptırıp kendini, gitmeseydin.
Öyle bir gidişle ki,
Tek başına değil,
Benimle.

Nefesimle gönderdiğim rüzgârlar,
Kucaklayarak seni getirdiklerinde,
Dünyalar benim olmuştu.
Meğer kısacıkmış sevincim,
Zorbalık saydın, yüz vermedin,
Dönüp gittin,
Geri gelmeyi düşünürsen, kendin gelecekmişsin.

Bir gün, gittiğine pişman olursan,
Hasretime dayanamazsan,
Dönmeye karar verdiğini hissedeceğim.
Yağmur olup, şehrine geleceğim.

Geldiğimi anlarsın,
Perdeyi aralarsın,
Sağanak, sağanak
Camlarını dövdüğümü duyacaksın,
Yağmurun içinden çıkıvereceğim,
Pencereden alıp seni,
Koluma takıp, götüreceğim.
Son anda vazgeçip gelmezsen,
Sana değil, talihime küseceğim.